Onbegrijpelijk mooi
 
mooie woorden wankelen
naar nietig als niks nog mag
 
ik dommelde bommelde
stommelde stuntelig
groef mijn eigen graf
dorstend naar diepte
wormen krioelden
mieren kriebelden
tunnels door tuinen
lucht gevend aan rozen
 
in het open riool
stroomt haar afval
zinkt naar het diepe duister
waar microben alles verteren
opkruipen naar tuinen
die openbloeien
 
ontvang een grote bos
blijk van gestage
stromen die overlopen
een zakdoek is niet genoeg
die stille getuige
zegt meer dan mooie
woorden kunnen duiden
 
 
© Thea de Hilster, april 2016