Droom

Op een nacht, aardedonker
lichtte jij plots op in mij
gelijk vlammen in het duister
terwijl het huis te slapen lag.
Ik smachtte vurig, verlangend
mijn zinnelijke teugels te vieren:

Kruipen in jouw ontdooide huid
ontfutselen dat wat jou drijft
verkennen de verkleuringen
van je doorbloede gemoed.

Dollen langs de grenzen van wat betaamt
balanceren over de toppen van genot
schurken tegen de harde werkelijkheid
tot, bij karmozijnrode gloed,
het vuur in golven losbarst
en wij buiten zinnen
tot één versmelten.

De dag breekt de nacht.


Michiel de Jong