omzien
 
lang al in dit leven
leed geleden geluk genoten
 
wat was breekt open
door de geur van vlier
 
eindeloze dagen, verre groene onverstoorde horizon
het heldere slootje van het stierenweitje spiegelt
de hut hecht gebouwd met grote spijkers en strotouwtjes
als brug twee knotten verbindend
de droge plop van de elzenproppenschieter, zelden raak
Beatrix, Emma, koeien van naam grazen in trage processie
over het weiland, klei op zand beter is er niet
buurvrouw ’s twee machtige vormen
kleine jongensfantasie rijst op in volle glorie
 
 
mild treurend nagenieten
verstilt tot
zacht deinende eeuwigheid
 
 
20150913
Pieter van der Kooij