vorige pagina 

 volgende pagina

Laat de werkelijkheid maar varen
tot ze steeds abstracter
aan het oog ontgaat
 
uiteindelijk in zijn geheel verdwijnt
achter een geschilderde horizon
van rood, geel en blauw
 
laat de essentie spreken
in een eigen beeldtaal
primair vereenvoudigd
rechtlijnige dialoog
 
 geometrisch gezuiverd
  harmonieus van aard
en al honderd jaar op de kaart.
 
 
De Stijl

als mijn hart dan begint met barsten  
verdwijnt ook de aarde
vanonder mijn voeten
 
tussen het licht en donker door
blijf ik vallen
tot niets zich nog bekend voordoet
 
hier waar ik mij eenzaam voel
zal ik zwijgend
mijn tranen laten spreken
 
daar waar jij niet bent
kom ik weer neer
en breek
in een onvergeeflijke stilte
 
 © Sebastiaan Stroosnijder
 

Een vlinder in inkt gevangen op zijn borst
geblakerd door de Zuid-Amerikaanse zon
ten onrechte veroordeeld zonder pardon
tot het leven op een stukje aardkorst

Duivels eiland tussen nevel en mist
slechts een schim van wie hij ooit is geweest
maar hoe ze hem ook bestraften ze braken niet zijn geest
hij bestudeerde zijn tegenspeler bedacht een list
 
Elke zevende golf ontsnapt het eiland
en uiteindelijk zo ook hij
nu bevriend met de blauwe vijand

Ook al heeft het zilt zijn lijf en geest geroest
kijkt hij niet op of om
ontsnappen moest
 
 
©Sebastiaan Stroosnijder.

Met de nadruk op terloops
vlieg ik zonder vleugels
subjectief het tegenlicht tegemoet
daar waar ik jou ontmoette
verloor ik deels mijzelf

maar met de handen op mijn rug gebonden
schrijf ik met mijn mond
polijst mijn omgeving
met de kleuren van de grond

donker van aard licht in wezen
strek je uit maar raak mij niet aan
ik bewonder jou van afstand

het is niet anders
maar ook niet hetzelfde

Wellicht onbeschrijfelijk mooi

© Sebastiaan Stroosnijder.
 

vorige pagina 

 volgende pagina