vorige pagina 

 volgende pagina

De Stijl.
 
Waarom zien
zoals iedereen
wij zien met
andere ogen
 
strepen, vlakken, vierkanten
steden zijn zoals ze zijn
rechttoe rechtaan
fel gekleurde ramen
 
niet alleen kwadranten
ruiten zijn ook mooi
Victory Boogie Woogie
dat is de wereld
 
zo bewegen wij
geven wij weer
schrijven wij
wen er maar aan.
 
©Aloysius Klepper, 2017.

Gemengde kleuren.

Om mij heen tel ik
wat eigenlijk niet te tellen is
een, twee, drie het heeft geen zin
rode papaver, blauwe korenbloem
opkomend lichtgroen graan

laat mijn handen zachtjes
om het niet te verstoren
over zijdezachte blaadjes gaan
vlinders met bonte vleugels
fladderen van bloem naar bloem

bijen zoemen dat het een lust is
geluiden van het dorp in de verte
worden gedempt door een donkergroen bos
het boerenpad tussen deze velden
knarst onder mijn voeten

groen overheerst nu nog in het voorjaar
straks als de lente overgaat in zomer
zal het graan goud glanzen
zonnebloemen geel met
zware harten vol bruinzwart zaad

dan zal de lucht gevuld worden
heldere stemmen zingen oogstliederen
zeizen gescherpt maaien de kanten
machienes doen de rest
het land zal weer kaal zijn

tot het volgend voorjaar
dan begint het weer van voor
met koolzaad, papaver in de knop
twijfelend opkomend het graan
de eerste korenbloemen
kleuren niet te tellen.

©Aloysius Klepper.

Straatmuziek

Zit op een wankele stoel
in een uitgestorven straat
sjofele figuur met baard
op schoot een zuchtend apparaat

kinderen komen kijken
wat die man hier doet
melancholie klinkt
het is een man met zigeunerbloed

zijn vingers beroeren de knoppen
armen gaan langzaam heen en weer
als het lied verstorven is
vragen de kinderen om meer

met droeve ogen kijkt hij naar hen op
zijn hand open uitgestrekt
bedelend om wat geld
voor de trein, die naar zijn thuisland vertrekt.

Copyright: Aloysius Klepper, 2017

 

Soms zijn ze er
spreken met mij
wat ik wel of niet
moet doen
 
heel zacht vanuit de verte
dan weer keihard
oren suizen, piepen
vermoeien mijn arme hoofd
 
niemand hoort ze
niemand ziet ze
ze zijn verborgen
in mijn hoofd
 
stemmen.
 
©A.K.

Barst
 
Een barst in de muur die langzaam
uitdijt, je kijkt er al dwars door heen.
De gevel moet gestut.
Licht rammelende kopjes,
een stapel hout valt razend om.
Wanneer gebeurt het weer,
angst en wanhoop sluipen rond.
 
Gesloopte huizen, gesloopte mensen,
een landschap zonder kop-hals-romp.
Wij zitten warm op aardgas,
Groningers staan in de kou.
 Leven in een bevende wereld,
gisteren, vandaag en morgen.
 
Kom op:
we laten ze toch niet
BARSTEN?
 
© Hennie Pen-Dijkema

vorige pagina 

 volgende pagina