Vreemd

Vreemd, zo’n een mooi woord uit het Latijn,

dat krans of kroon betekent, roept nu angst op.

Een Mexicaans biertje met die naam

wordt nu liever niet gedronken,

een bepaalde sigaar niet gerookt.

Het is een meisjesnaam, een sterrenbeeld,

maar wie wil er nog zo genoemd worden?

Zullen we de kring van vocht rond

zon of maan anders gaan noemen?

Bij de kransslagader het Latijn vermijden?

Origami, de kunst van het vouwen,

kent een papiersoort onder die naam

met een omringde cirkel in het midden.

Toch maar even niet gebruiken nu?

Een lauwerkrans in het oude Rome,

een krans van korenaren voor een godin,

de naam van een martelares uit Egypte,

de structuur van een passiebloem,

het was zo’n gebruikelijk woord.

Het heeft een smet gekregen,

die niet meer schoon te wassen is.

Hennie Pen-Dijkema, 4 mei 2020

Ballade van een weekdier

Ik heb geen armen en geen benen.

Zwaaien naar iets kan ik niet,

wat lopen is, weet ik niet.

Van een skelet is bij mij geen sprake,

geen botje tref je bij mij aan.

Scharnieren zal bij mij niet gaan.

Ik ben een week dier, maar toch sterk.

Ik ben geen carnivoor, geen omnivoor,

mijn dagelijks maal bestaat uit blad.

Mensen zien mij in de tuin niet graag,

toch ben ik een hapje voor hun maag.

Vogels bedreigen mij ten zeerste,

mol en egel lusten pap van mij.

Ik ben een week dier, maar toch sterk.

Ik ben niet snel, ga traag mijn pad.

Waarom zou ik de tijd niet nemen.

Mieren, bijen, altijd bezig,

ik neem mijn rust, doe kalmpjes aan.

Bouwplannen zijn voor mij niet nodig,

een nest, cocon, ik ken het niet.

Ik ben een week dier, maar toch sterk.

Envooi

Prince, ik kruip op deze aarde rond,

mijn zilveren sporen trekkend.

Voelhorens wijzen mij de weg.

Bij onraad kruip ik in mijn huis,

dat altijd op mijn rug staat.

Ik ben een week dier, maar toch sterk.