vorige pagina 

 volgende pagina

Lolita
 
haar ontluikende lichaam
strakke billen, rozenknopjes
en haar donsje
voelden onweerstaanbaar
ze was jouw nimfijn
 
de wellust in je lijf
verborgen achter
zorgzaamheid liet
haar niet onberoerd
ze was afhankelijk van jou
 
je palmde haar op
slinkse manier in
hield haar kort, dichtbij
ze was pas twaalf
en afhankelijk van jou
 
ze liet je begaan
enkele jaren lang
wist toen te ontglippen
aan jouw lusten
 
jij verloor je in
de zoektocht naar hem
voor wie ze jou verliet
 
© Thea de Hilster, augustus 2016
 
(naar het boek van Vladimir Nabokov)
 

Waterballet
 
ze giebelen en gillen
bij de bedriegertjes
dansen op gaatjes
vol bravoure pletsen ze
van straal naar straal
spatten anderen nat
 
ze klimmen en klauteren
op glimmende koeien
alleen die doffe
op haar sokkel
staart omhoog
onbereikbaar
 
geroezemoes
van het publiek
vormt het decor
 
© Thea de Hilster, juli 2016
 

Volwassen worden
 
zie ze staan voor hun kast
trekken iets van een stapel
hangen het voor hun slanke lijf
schudden de lange manen en
gooien het goed op een hoop
 
als de kleding is bepaald
gaan ze voor de spiegel zitten
ogen opmaken, lippen aanzetten
wangen met een natuurlijke blos
krijgen een extra accent
het gegiechel is niet van de lucht
 
ze spiegelen zich aan elkaar
willen anders zijn dan anderen
en toch opgaan in de massa
iets moeten is stom
schouders worden opgehaald
 
toekomst is ongewis
het gegiechel
voor de spiegel
realiteit
 

Tussen
 
tussen tijd en ruimte
daar waar geen verleden
geen toekomst ligt
voel ik me verloren
in het verre verschiet
waar engelen verpozen
 
tussen voegsel en muur in minuscule holtes
voelen vervormde vingers piepkleine zaadjes
vallen door verborgen spleten
waar gebroken korrels ontkiemen in een fractie
ontstaat nieuw leven tegen de verdrukking in
 
een nieuwe toekomst
waar tijd geen ruimte
claimt maar stevig
in de aarde geworteld is
 
waar taal en zin zich ontplooien
roep ik tegen terreur als in een woestijn
waar slechts een enkele roos zijn bloemen toont
en een eenling mijn roep maar hoort
 
in het verre verschiet
tussen tijd en ruimte
voel ik me erkend in het kleine
 

Onbegrijpelijk mooi
 
mooie woorden wankelen
naar nietig als niks nog mag
 
ik dommelde bommelde
stommelde stuntelig
groef mijn eigen graf
dorstend naar diepte
wormen krioelden
mieren kriebelden
tunnels door tuinen
lucht gevend aan rozen
 
in het open riool
stroomt haar afval
zinkt naar het diepe duister
waar microben alles verteren
opkruipen naar tuinen
die openbloeien
 
ontvang een grote bos
blijk van gestage
stromen die overlopen
een zakdoek is niet genoeg
die stille getuige
zegt meer dan mooie
woorden kunnen duiden
 
 
© Thea de Hilster, april 2016
 

vorige pagina 

 volgende pagina