Een willekeurig gedicht uit het archief | |
| Gerda Hooijberg - Dwalend door het duister - 2018-09-15 Dwalend door het duister grote gaten vielen in de dag de taal was hard, de blik versteend alle nachten werden gitzwart voelde me verstikt door de chaos van alle richtingen beroofd verlies ik het veld onder mijn voeten ik volg struikelend een pad verdoofd als een verdrevene leg mij neer bij stromend water het kalme geluid bespeelt mij brengt de rust in mij terug ik was ver weg van de werkelijkheid er is een kloof ontstaan onherstelbaar beschadigd wuiven wij elkaar nog toe vanuit ons lief verleden? ©gerda hooijberg | |
