alle (6) gedicht(en) van thema
'Hemel'
(overige: zie archief ⇒)
| [1] 2 |
| Thema = Hemel 2012-05-25 / Gerda Hooijberg Zon in vuur van geel naar oranje doorgloeiend naar rood ondergaan achter zeilen en windmolenrij sprakeloos staan we minutenlang naar deze silhouetten in vuur te staren de oplichtende sterren als stille getuige als de vuurbal wegzakt pak je mijn hand ineengestrengeld stil schuilen we bij elkaar fluweel tegen fluweel de hemel is nabij © Gerda Hooijberg |
| Thema = Hemel 2012-05-24 / Bianca Vernout ZOLDERKAMER voor het slapen gaan staar ik altijd even naar het zolderraam kijk naar de sterren die hoog aan de hemel staan droom langzaam weg met jou in mijn gedachten zie visioenen in een hemelbed ik kan bijna niet wachten jij die mij wakker zal zoenen voel mij in de zevende hemel Bianca Vernout ©, 20-4-2012 |
| Thema = Hemel 2012-05-24 / Bianca Vernout ADEMLOOS voordat de schemering valt laat mijn blik zich vangen de hemel verschiet van kleur een helder blauw oranje rood vloeit moeiteloos in elkaar over tot roze paarsachtig verlicht de natuur is net een sprookje alleen een vogel hoor je fluiten de rust voedt mij die ik hebben wil ineens is het nachtdonker buiten ademloos wind stil Bianca Vernout ©, 28-04-2012 |
| Thema = Hemel 2012-05-23 / Ger Belmer Reïncarnatie De schurk kwam in de hemel bij 't loket reïncarnatie. Hij zei: Ik was op aarde een tijdlang uit de gratie. Ik kreeg beneden levenslang, wegens beestachtig gedrag. Maak van mij dus maar een dier, en verander mij bij toverslag. Hij moest een etmaal brommen in het hemelse gevang. Voor ons een straf van niks, voor een ééndagsvlieg héél lang. © Ger Belmer |
| Thema = Hemel 2012-05-20 / Thea de Hilster Tussen hemel en aarde tussen hemel en aarde op thermiek en wind zweeft ze vrij niets wat haar bindt vroeger zat ze vast aan haar aardse bestaan had kinderen te onderhouden heeft dat met liefde gedaan de vader was verdwenen kon de drukte niet aan liet niets van zich horen had haar nooit bijgestaan ze heeft hemel en aarde bewogen om vader en moeder te zijn zichzelf verwaarloosd hield vast aan schone schijn de kinderen zijn de deur uit kunnen op eigen benen staan nu heeft ze zeeën van tijd hoeft niet meer klaar te staan niets wat haar bindt zweeft vrij als een vogel tussen hemel en aarde op thermiek en wind © Thea de Hilster, mei 2012 |
| [1] 2 |