Straks
 
Ochtend kiert door het gordijn.
Jij moet er bijna uit.
Ik heb nog een uurtje.
Om te dromen. Van jou.
 
Naast mij lig jij blond
en verleidelijk te wezen.
Straks ga je de koude
ochtend in, plicht roept.
 
Het geurt tussen de lakens
naar ons pleziertje
van gisteravond.
 
Je draait je om,
kruipt tegen me aan,
fluistert:
Nog een kwartiertje...
 
© Ger Belmer, mei 2014