Ballade van de speelmannen

Twee gezworen kameraden

beliepen samen vele paden.

Ze doorkruisten gans het land

met luit, viool en stem bemand.

Ieder kende wel hun naam,

wist van de grote roem en faam

van Fiedelflier en Fluiteluit.

 

Gekleed in cape zeer flamboyant

op hun hoofd een hoed met brede rand,

brachten zij hun liedjes van plezier

met veel tralalala en tierelier.

Ook klonk er weemoed en verlangen

in het spel en de gezangen

van Fiedelflier en Fluiteluit.

 

Ze speelden op markten en pleinen

en lieten de menigte deinen.

Het volk vormde een vrolijke kring,

terwijl ieder aan hun lippen hing.

De woorden proefden rauw en zoet

en munten rinkelden in de hoed

van Fiedelflier en Fluiteluit.

 

Ze werden oud, kwamen op jaren

beroerden moeilijker de snaren.

Toen het zingen niet meer ging,

bleef er nog altijd de herinnering

aan dat betoverende stel

aan het lied, het wonderschone spel

van Fiedelflier en Fluiteluit.

 

Hennie Pen-Dijkema, 10 augustus 202