vorige pagina 

 volgende pagina

afscheid
 
de foto
een stralend gezicht
soepel golvend haar
glooiingen over z’n lijf,
ingelijst er bij
een getuigenis
van zijn kunnen
- een overwinnaar -
 
op mijn netvlies
een schriel gezicht
doffe ogen, stekels
waar golvingen zaten,
knokig zijn hele wezen
breekbaar als glas
- een verliezer -
 
 
woest golven
mijn gevoelens
van die foto naar
het zo fragiele,
beuken tegen ‘t plaatje
op mijn netvlies,
hoe te bedaren?
 
 
Michiel de Jong
 

Het is een wonder
 
Een grijze hemel
hangt zwaar op het land.
Eindeloos veenlandschap,
zwart, onder grauwe luchten.
Een trage flard zon wringt
zich door de donkere wolken,
zet de velden in gouden gloed.
Even maar, dan drukt de grijze hemel
wéér op het land.
Het land van gebogen ruggen,
knokige gezichten,
rammelende magen.
Van lusteloze aardappeleters
bij schraal licht van een olielamp.
 
Ik zie Vincent bezig,
verbeten zittend achter z’n ezel,
worstelend met licht en donker.
 
 
Michiel de Jong
 

Even dacht ik
er is iets met mijn ogen
toen ik zoveel
stippen zag

maar nu ik het
naderbij aanschouw

zie ik
een zelfportret
van jou

Vincent.

©Aloysius Klepper.

Eerst was er niets
een grote leegte
opeens

sterren, planeten en leven
geen mens nog te zien
duurde echter niet lang
maar een miljoen of meer
jaren met alleen
groen en blauw
totdat daar

de discussie begon
komen ze uit klei
of van de apen

niemand werd het eens
sindsdien
slaan ze elkaar maar
de hersens in

mensen,
God
was er maar nooit
aan begonnen.

©Aloysius Klepper.

vorige pagina 

 volgende pagina