vorige pagina 

 volgende pagina

Bezinning

 

dat wat wij verlichting noemen
zijn slechts de momenten waarop we ontwaken
het leven is een droom

krankzinnig zijn haar beelden
verlies jezelf er niet in
want er is geen weg terug

deze droom is getooid
met onze diepste angsten
die wij als wilde indianen
liefde durven te noemen

maar daar waar paarden
in tanks kunnen veranderen
papier gevouwen vliegtuigjes
in bommenwerpers
liefde in intense haat
is geen bezinning

het getuigt slechts van de werkelijkheid van een droom

Wanneer Worden Wij Wakker


 

© Sebastiaan Stroosnijder

                        borst vooruit

                        in de keet
                        zonder leed
                        koud noch heet
 
                        jeugd was goed
                        volle kracht
                        puur geluk
                        lekker druk
                        kon niet stuk
 

samuel camphuijsen         ©september 2015

omzien
 
lang al in dit leven
leed geleden geluk genoten
 
wat was breekt open
door de geur van vlier
 
eindeloze dagen, verre groene onverstoorde horizon
het heldere slootje van het stierenweitje spiegelt
de hut hecht gebouwd met grote spijkers en strotouwtjes
als brug twee knotten verbindend
de droge plop van de elzenproppenschieter, zelden raak
Beatrix, Emma, koeien van naam grazen in trage processie
over het weiland, klei op zand beter is er niet
buurvrouw ’s twee machtige vormen
kleine jongensfantasie rijst op in volle glorie
 
 
mild treurend nagenieten
verstilt tot
zacht deinende eeuwigheid
 
 
20150913
Pieter van der Kooij
 

Bal masqué
 
 
Feestzaal in vervlogen dagen.
 Spiegelwanden, draperieën,
kroonluchters die fonkelen,
 pas gewreven vloer.
 
Hoffelijke heren vragen
bepruikte dames ten dans.
Er klinkt een langzame wals,
 ruisen van zwierende rokken.
 
 Zaaltje in de jaren zestig
 houten wanden, slingers.
Crêpepapier verhult het neon,
de vloer is kaal gedanst.
 
Mijn eerste bal, gemaskerd,
 als Indisch meisje verkleed.
Verlegen jongens en muurbloempjes.
De durfals rocken en schuifelen.
 
 
 
Hennie Pen-Dijkema

Gisteren.
 
Gisteren leken al onze problemen opgelost
jij en ik samen over het strand
dansend door de duinen
tot jij in de mist verdween
maar ik blijf toch geloven in gisteren
 
niemand begreep waarom na gisteren
jij niet meer arm aan arm met mij liep
de problemen leken terug te komen
een schaduw hing boven mijn hoofd
 
gisteren speelde de liefde een spel
met mij in de hoofdrol
nu zoek ik een plek om te schuilen
omdat ik in gisteren blijf geloven
 
gisteren was alles een roze wolk
draaide de wereld alleen voor ons
maar jij verdween en alles wat er overbleef
is de droom van gisteren.
 
©A.K.

vorige pagina 

 volgende pagina