vorige pagina 

 volgende pagina

Gisteren.
 
Gisteren leken al onze problemen opgelost
jij en ik samen over het strand
dansend door de duinen
tot jij in de mist verdween
maar ik blijf toch geloven in gisteren
 
niemand begreep waarom na gisteren
jij niet meer arm aan arm met mij liep
de problemen leken terug te komen
een schaduw hing boven mijn hoofd
 
gisteren speelde de liefde een spel
met mij in de hoofdrol
nu zoek ik een plek om te schuilen
omdat ik in gisteren blijf geloven
 
gisteren was alles een roze wolk
draaide de wereld alleen voor ons
maar jij verdween en alles wat er overbleef
is de droom van gisteren.
 
©A.K.

Portugal in april.
 
Het was nog fris in april
maar toen jij daar
heupwiegend voorbij kwam
steeg de temperatuur
mensen begonnen vrolijk te dansen
kan het niet vergeten
die tijd daar met jou
 
spontaan begon er een bandje te spelen
in de smalle straten van Porto
vlinders dansten een merengue in mijn buik
jij viel in mijn armen en lachte
liet mij wiegen op het ritme van
heupen die ik nooit meer vergeten kan
 
verlang weer naar april
dan ga ik weer naar Porto
terug naar jouw armen en heupen
die ik nog steeds in mijn dromen zie
bewegen zwoel van links naar rechts
op het ritme van warme muziek.
 
©A.K.

Nostalgie

Buiten guurt het
binnen is ‘t behaaglijk.
Een aangename warmte
omgeeft mij vanuit het niets.
Zachtjes reageert de thermostaat.
Ik droom weg.

Een chromen hoed boven een
donkerglimmend lichaam
zwart, rank en rond.
‘n Rossig mica oog
geeft flikkerend
haar vlammend
geheim prijs.
Hoor haar snorren.
Als ze driftig doorlaait
kleurt haar buik lichtroze.
Ook ik raak in vuur en vlam.
Willen we beiden niet verteren
dan moet ik haar wel temperen.
Ik strek mijn hand naar de pook tussen
de vier poten.

Dan trekt de klik uit een doosje aan de wand, mij weer terug in de stille warmte.

 

©Michiel de Jong

       - de reischaaf -
 
       In mijn linkerooghoek 
       hangt ‘ie onbeholpen aan de wand.
       Terwijl de schemer binnen doezelt
       bespeelt zijn silhouet mijn zinnen.
      
       Als een uit Rien Poortvliet’s
       prentenboek gelopen plaatje
       gaat hij zijn straffe gang
       over ruw hol en dol hout.
 
       Reien, reien, reien doet hij.
       Spaanders krullen knisperend
       uit zijn vlijmscherp gewet hart.
       Al het grove raakt zoet.
      
       Daarbij, een gestalte
       een mij dierbare blik
       en in ‘t blauw van z’n ogen
       vlammend meesterschap.
 
      
       Een warm gevoel
       welt in mij.
 
      
       ©Michiel de Jong

vorige pagina 

 volgende pagina